Links en Rechts: Een Verdeeld Volk met Gedeelde Verliezen
Door: Volksmacht.nl
In een tijd waarin politici met vurige woorden elkaars uitersten benadrukken en media het publieke debat reduceren tot “kampen”, is het verleidelijk om te denken dat Nederland fundamenteel verdeeld is. Links en rechts lijken tegenover elkaar te staan als rivalen in een ideologische oorlog. Maar wie goed kijkt, ziet iets anders: een volk dat in zijn geheel wordt verzwakt, terwijl de welvarendste elites zich onttrekken aan deze strijd en hun macht verder uitbreiden.
Deze polarisatie is geen natuurwet — ze is het gevolg van een politieke en economische logica die afleidt van de kern: dat steeds meer Nederlanders, links én rechts, de economische prijs betalen voor een systeem dat winst boven welzijn stelt.
📉 De gedeelde realiteit: arm versus rijk
De afgelopen decennia is de economische ongelijkheid in Nederland gestegen. Terwijl huizenbezitters hun vermogens zagen groeien door stijgende woningprijzen, raakten jonge huurders en starters verder achterop. Terwijl grote bedrijven recordwinsten boeken, worstelen middeninkomens met stijgende kosten van zorg, energie en boodschappen. En terwijl belastingconstructies multinationals beschermen, wordt de middenklasse geconfronteerd met lastenverzwaring en onzekerheid over pensioenen.
Of je nu een linkse vakbondsman bent in Groningen of een rechtse zzp’er in Brabant — de frustratie is vaak dezelfde: werken loont minder, wonen is onbetaalbaar, en politieke beloften lijken loos. Alleen wordt die frustratie in verschillende woorden uitgedrukt.
⚖️ Twee woorden, één pijn
Linkse kiezers spreken over bestaanszekerheid, ongelijkheid en sociale rechtvaardigheid. Rechtse kiezers spreken over vrijheid, controle over grenzen en het recht om met rust gelaten te worden. Maar onder die taal ligt vaak dezelfde pijn: de ervaring dat de overheid vooral luistert naar lobby’s en instituties, niet naar het volk zelf.
Beide kampen ervaren dat hun stem onvoldoende doorklinkt in Den Haag. En toch worden zij vaak tegen elkaar uitgespeeld, alsof de ander de vijand is. Terwijl het echte machtsblok – vermogens boven de 10 miljoen, multinationale bedrijven zonder belastingplicht, politieke insiders met draaideurfuncties – buiten schot blijft.
🧠 De kracht van verdeeldheid
Het is geen toeval dat polarisatie floreert terwijl ongelijkheid groeit. Verdeel en heers is een oude tactiek, die vandaag de dag subtieler wordt ingezet: via mediaframes, algoritmes, partijpolitiek en cultuurstrijd.
Als links en rechts vooral met elkaar vechten, hebben de bovenlagen vrij spel. Zo raken we in een loop: terwijl het debat over identiteit, cultuur en “woke” explodeert, blijven fundamentele kwesties als inkomensverdeling, belastingontwijking en vastgoedmacht grotendeels buiten beeld.
🤝 Volksmacht begint bij verbinding
De missie van Volksmacht.nl is helder: de kloof tussen links en rechts verkleinen, door te laten zien dat gewone burgers – hoe verschillend ook – in wezen op dezelfde manier onder druk staan. Niet door hun waarden te bagatelliseren, maar door de gedeelde economische realiteit zichtbaar te maken.
Het is tijd voor een ander soort solidariteit. Geen valse eenheid, maar een bewustwording: dat het links-rechts frame ons afleidt van de echte machtsstructuren. Dat de belangen van de werkende klasse, de jongeren zonder woning, de ouderen zonder zorg, en de kleine ondernemers meer met elkaar gemeen hebben dan met de miljonairs aan de top – ongeacht hun politieke kleur.
💬 Tot slot
We nodigen iedereen uit – of je nu rood, blauw, groen of nog zoekend bent – om mee te denken, mee te schrijven en mee te bouwen aan een nieuwe volkskracht. Een beweging die vertrekt vanuit erkenning van verschillen, maar inzet op gezamenlijke verandering.
Want zolang wij elkaar als vijand zien, blijven de echte winnaars buiten beeld.
Volksmacht is niet links of rechts — het is voor het volk.
In Nederland lijken de uitersten van het politieke spectrum mijlenver uit elkaar te staan. Aan de ene kant heb je burgers die zich zorgen maken over de uitholling van nationale soevereiniteit, massa-immigratie en verlies van cultuur. Aan de andere kant staan zij die strijden tegen ongelijkheid, racisme en de macht van het grootkapitaal. Op het eerste gezicht delen extreemrechts en extreemlinks weinig, behalve hun onderlinge afkeer. Maar misschien is het juist nu tijd om te erkennen wat ze wel delen: een diep en groeiend wantrouwen jegens een systeem dat hen beiden in de steek laat.
De rechtsstaat, stelt rechtsfilosoof Tamar de Waal, wankelt. Wat zij ziet als een bedreiging van liberale waarden door autoritaire krachten, herkennen burgers aan beide kanten van het spectrum als een symptoom van iets veel groters: een democratie die steeds minder werkt voor gewone mensen.
De ervaring van machteloosheid
Extreemrechtse burgers voelen zich al jaren ongehoord. Ze zien hun leefomgeving veranderen zonder inspraak. Ze ervaren dat hun zorgen over veiligheid, woningnood en nationale identiteit worden weggezet als ‘xenofoob’ of ‘dom populisme’. En dus keren zij zich af van gevestigde partijen en instituties die geen voeling meer hebben met hun realiteit.
Extreemlinkse burgers zien een ander deel van dezelfde medaille. Zij ervaren hoe grote bedrijven steeds meer invloed krijgen op politiek beleid, hoe publieke diensten worden uitgehold, hoe werknemersrechten verdwijnen, hoe racisme en ongelijkheid blijven bestaan. Ook zij voelen zich gemarginaliseerd en monddood gemaakt – zij het om andere redenen.
Beide groepen ervaren het als een vorm van verraad: niet alleen worden hun belangen genegeerd, ze worden ook nog eens belachelijk gemaakt. Ze voelen zich buitengesloten door een politiek-bestuurlijke elite die vooral naar elkaar luistert, zelden naar het volk.
De echte bedreiging: gecentraliseerde macht en technocratie
Of je nu boos bent over migratie of over armoede, of je strijdt tegen cultuurverlies of tegen kapitaalconcentratie: in de kern draait het allemaal om wie de macht heeft, en wie niet. De rechtsstaat hoort bescherming te bieden tegen willekeur en onrecht, maar lijkt steeds meer een instrument te worden om bestaande machtsstructuren te beschermen in plaats van mensen.
Dat is waar links en rechts elkaar zouden kunnen ontmoeten. Want wie profiteert er van de verdeeldheid tussen ‘de gewone Nederlander’ en ‘de woke elite’, of tussen ‘de boze witte man’ en ‘de linkse activist’? Juist: degenen die de macht al decennia stevig in handen houden – of ze nu in Brussel, bij multinationals of op het Binnenhof zitten.
Van verdeeldheid naar volksverbinding
Stel je eens voor: in plaats van tegenover elkaar te staan, herkennen beide groepen dat ze in wezen strijden tegen dezelfde vervreemding. De ene groep noemt het "globalisme", de andere noemt het "neoliberalisme" – maar beiden bedoelen dat beslissingen over hun leven steeds verder van hen af komen te staan.
Wat zou er gebeuren als de arbeider uit de buitenwijk en de klimaatactivist uit de stad beseffen dat ze allebei willen dat woningen betaalbaar blijven, zorg toegankelijk is, werk eerlijk betaald wordt, en politici eindelijk weer naar hen luisteren? Als ze inzien dat ze meer delen dan hun tv hen doet geloven?
Conclusie: samen voor een nieuwe democratie
De werkelijke kloof in Nederland is niet tussen links en rechts. Het is die tussen burgers en bestuur, tussen macht en machteloosheid. Extreemrechts en extreemlinks zullen het nooit overal over eens zijn – en dat hoeft ook niet. Maar zolang ze elkaar alleen als vijand zien, blijft de status quo onaantastbaar.
Misschien ligt de oplossing niet in het volledig overbruggen van ideologieën, maar in het erkennen van een gedeeld belang: een échte democratie waarin de stem van het volk weer telt. Niet alleen op papier, maar in beleid, bestuur en besluitvorming.
Het is tijd dat gewone mensen – van links tot rechts – de handen ineenslaan en zeggen: dit land is van ons allemaal.